بررسی خواص رفتارشناسی، جمع‌شدگی و مکانیکی ملات خودتراکم مسلح به الیاف پلی پروپیلن

با توسعه بتن خودتراکم به‌خاطر قابلیت روانی زیاد آن، امکانات جدیدی در صنعت ساختمان فراهم آمده است. بتن خودتراکم برای تأمین کارپذیری لازم دارای حجم خمیر بیشتر و حجم درشت‌دانۀکمتری نسبت به بتن سنتی می‌باشد. از این‌رو مقدار جمع‌شدگی و پتانسیل توسعۀ ترک به دلیل افزایش تنش‌های کششی ناشی از جمع‌شدگی در بتن خودتراکم نسبت به بتن سنتی افزایش می‌یابد. یک روش بسیار مؤثر در کنترل ترک‌خوردگی ناشی از جمع‌شدگی، مسلح کردن بتن با الیاف، ازجمله الیاف پلی‌پروپیلن است. الیاف پلی‌پروپیلن با توزیع تصادفی خود، نیرو‌های اتصال دهنده‌ای در عرض ترک‌ها ایجاد می‌کنند و به این ترتیب از گسترش آنها جلوگیری می‌کنند. از طرفی استفاده بیش از مقدار بهینه از الیاف باعث کاهش کارپذیری و ایجاد ناهمگنی در بتن می‌شود و این امر استفاده از الیاف را در داخل بتن خود‌تراکم محدود می‌کند. از این رو، هدف در این مقاله کنترل پارامتر جمع‌شدگی توسط الیاف پلی‌پروپیلن (با توجه به حفظ خواص رئولوژی و کارایی مناسب) در ملات خودتراکم است. می‌توان ملات فوق‌روان را به‌عنوان یک نوع ترکیب سیمانی خودتراکم دسته‌بندی کرد. در حقیقت ارزیابی ویژگی‌های ملات خودتراکم پایه‌ای برای ارزیابی آن ویژگی‌ها در بتن خودتراکم می‌باشد. . 9 طرح اختلاط با مقادیر 0، 1/0، 3/0، 5/0 و 7/0 درصد حجمی الیاف پلی‌پروپیلن با طول‌های 6 و 12 میلیمتر مورد آزمایش قرار گرفته‌اند. به منظور مطالعۀ جمع‌شدگی از نمودار-های کرنش - جمع‌شدگی 6 ماهه استفاده گردیده است. به‌علاوه خواص رفتار‌شناسی نیز توسط آزمایش اسلامپ کوچک و مقاومت فشاری، کششی و خمشی 28 روزه نیز اندازه‌گیری شده است. نتایج آزمایش‌ها نشان می‌دهد که مقدار بهینۀ الیاف پلی‌پروپیلن در ملات فوق‌روان برای دست‌یابی به مشخصات رئولوژی و مکانیکی قابل قبول در کنار کنترل مناسب جمع‌شدگی 3/0 درصد حجمی ملات برای هر دو طول 6 و 12 میلی‌متر می‌باشد.